Hymny do Dioskurów [17]

You voted 4. Total votes: 4111

Homer

Hymn do Dioskurów

Muzo dźwięczna, opiewaj Kastora wraz z Polydeukiem,
synów Tyndara, Dzeusa potomków Olimpijskiego,
których pod szczytem Tajgetu zrodziła Leda czcigodna,
ciemnochmurego Kronidy miłosnym podstępem zwiedziona!

Was, Tyndarydzi, pozdrawiam, rumaków poskromicicli!


Εἲς Διοσκούρους

Κάστορα καὶ Πολυδεύκἐ ἀείσεο, Μοῦσα λίγεια,
Τυνδαρίδας, οἳ Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἐξεγένοντο:
τοὺς ὑπὸ Τηϋγέτου κορυφῇς τέκε πότνια Λήδη
λάθρη ὑποδμηθεῖσα κελαινεφέι Κρονίωνι.

χαίρετε, Τυνδαρίδαι, ταχέων ἐπιβήτορες ἵππων.


Hymn do Dioskurów

Muzy bystro patrzące, śpiewajcie o Dzeusa potomkach,
synach wspaniałych Tyndara i Ledy, co smukłe ma kostki:
o Kastorze, pogromcy rumaków, i cnym Polydeuku,
których pod samym wierzchołkiem Tąjgetu, góry wyniosłej,
gdy z ciemnochmurym Kronida zaznała pieszczot miłosnych,
jako zbawców zrodziła dla ludzi, ziemi mieszkańców,
także dla chyżych okrętów, bo kiedy porą burzliwą
wiatry hulają gwałtownie po morzu, co nie zna litości,
wówczas żeglarze wznoszą swe modły do Dzeusa potomków,
a wchodząc na rufę, ślubują im z białych jagniąt ofiarę.
Kiedy więc wiatr potężny i fala wzburzona pogrąża
okręt w morskich odmętach, to wtedy się nagle zjawiają
owi bracia, mknąc przestworzami na śmigłych swych skrzydłach,
szybko też kładą kres straszliwym wichrom i burzy,
po czym taniec fal uciszają na morzu spienionym -
piękny to znak dla żeglarzy, wytchnienie od trudu, radośnie
nań spoglądają, bo kres on kładzie mozolnym ich trudom

Was, Tyndarydzi, pozdrawiam, rumaków poskromicieli
ja zaś o was i innej pamiętać pieśni przyrzekam!

Εἲς Διοσκούρους

ἀμφὶ Διὸς κούρους, ἑλικώπιδες ἔσπετε Μοῦσαι,
Τυνδαρίδας, Λήδης καλλισφύρου ἀγλαὰ τέκνα,
Κάστορά θ᾽ ἱππόδαμον καὶ ἀμώμητον Πολυδεύκεα,
τοὺς ὑπὸ Ταϋγέτου κορυφῇ ὄρεος μεγάλοιο

μιχθεῖς᾽ ἐν φιλότητι κελαινεφέι Κρονίωνι
σωτῆρας τέκε παῖδας ἐπιχθονίων ἀνθρώπων
ὠκυπόρων τε νεῶν, ὅτε τε σπέρχωσιν ἄελλαι
χειμέριαι κατὰ πόντον ἀμείλιχον: οἳ δ᾽ ἀπὸ νηῶν
εὐχόμενοι καλέουσι Διὸς κούρους μεγάλοιο

ἄρνεσσιν λευκοῖσιν, ἐπ᾽ ἀκρωτήρια βάντες
πρύμνης: τὴν δ᾽ ἄνεμός τε μέγας καὶ κῦμα θαλάσσης
θῆκαν ὑποβρυχίην: οἳ δ᾽ ἐξαπίνης ἐφάνησαν
ξουθῇσι πτερύγεσσι δι᾽ αἰθέρος ἀίξαντες,
αὐτίκα δ᾽ ἀργαλέων ἀνέμων κατέπαυσαν ἀέλλας,

κύματα δ᾽ ἐστόρεσαν λευκῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι,
σήματα καλά, πόνου ἀπονόσφισιν: οἳ δὲ ἰδόντες
γήθησαν, παύσαντο δ᾽ ὀιζυροῖο πόνοιο.
χαίρετε, Τυνδαρίδαι, ταχέων ἐπιβήτορες ἵππων:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ᾽ ἀοιδῆς.

przeł. W. Appel