Hymn Pana [11]

Total votes: 4252

Orfeusz

Wzywam potężnego Pana, opiekuna pasterzy, całość kosmosu.
Niebo i morze oraz. ziemię wszechwładczynię,
I niegasnący ogień; one bowiem są ciałem Pana.
Przybądź, błogosławiony, tancerzu, towarzyszący w drodze Chorom, biegający w koło.
Na kozich nogach, oddający się z rozmiłowaniem bakchicznemu szałowi, kryjący się w grotach,
Wesołym tańcem i śpiewem napełniający kosmos harmonijnym dźwiękiem,
Cudowny obrońco śmiertelnych przed zjawami i lękami,
Radujący się [na widok] pasterzy kóz i innych zwierząt wśród źródeł,
Myśliwy o bystrym wzroku, kochanku [nimfy] Echo, tańczący w korowodzie nimf,
Bardzo płodny, rodzicu wszystkiego, o sławne, wieloimienne bóstwo,
Władco kosmosu, pomnożycielu, niosący światło, płodny Pajanie,
Srożący się, miłośniku grot, [tyś] prawdziwym rogatym Zeusem.
Na tobie bowiem wspiera się bezgraniczna równina ziemi,
Nawiedza zaś głęboką wodę niewyczerpanego morza,
I Okeanos pląsający w wodach dookoła ziemi,
Jak też napowietrzna część rodu, zarzewie żywych stworzeń,
Oraz światło ponad czubkiem najlżejszego ognia.
Przenika bowiem te oto boskie, wyróżnione [żywioły] swoimi rozkazami;
Chronisz ciała wszystkich od zła swoją opatrznością.
Pasterzu rodu ludzkiego, w bezkresnym kosmosie.
Hejże! błogosławiony, bakcheuto, rozmiłowany w szale, przybądź na godne bogów
Libacje, odsyłając zaś cierpienie na kresy ziemi, daj
Dobry koniec życia, poświęconego tobie, o Panie.


Przełożył Jacek Dziubiński


Πανός

θυμίαμα ποικίλα.

Πάνα καλώ κρατερόν, νόμιον, κόσμοιο τό σύμπαν,
ουρανόν ηδέ θάλασσαν ιδέ χθόνα παμβασίλειαν
καί πύρ αθάνατον: τάδε γάρ μέλη εστί τά Πανός.
ελθέ, μάκαρ, σκιρτητά, περίδρομε, σύνθρονε ''Ωραις,
αιγομελές, βακχευτά, φιλένθεε, αστροδίαιτε,
αρμονίαν κόσμοιο κρέκων φιλοπαίγμονι μολπήι,
φαντασιών επαρωγέ, φόβων έκπαγλε βροτείων,
αιγονόμοις χαίρων ανά πίδακας ηδέ τε βούταις,
εύσκοπε, θηρητήρ, 'Ηχούς φίλε, σύγχορε νυμφών,
παντοφυής, γενέτωρ πάντων, πολυώνυμε δαίμον,
κοσμοκράτωρ, αυξητά, φαεσφόρε, κάρπιμε Παιάν,
αντροχαρές, βαρύμηνις, αληθής Ζεύς ο κεράστης.
σοί γάρ απειρέσιον γαίης πέδον εστήρικται,
είκει δ' ακαμάτου πόντου τό βαθύρροον ύδωρ
'Ωκεανός τε πέριξ † εν ύδασι † γαίαν ελίσσων,
αέριόν τε μέρισμα τροφής, ζωοίσιν έναυσμα,
καί κορυφής εφύπερθεν ελαφροτάτου πυρός όμμα.
βαίνει γάρ τάδε θεία πολύκριτα σαίσιν εφετμαίς:
αλλάσσεις δέ φύσεις πάντων ταίς σαίσι προνοίαις
βόσκων ανθρώπων γενεήν κατ' απείρονα κόσμον.
αλλά, μάκαρ, βακχευτά, φιλένθεε, βαίν' επί λοιβαίς
ευιέροις, αγαθήν δ' όπασον βιότοιο τελευτήν
Πανικόν εκπέμπων οίστρον επί τέρματα γαίης.