Poganami są wszyscy, którzy potakują życiu, dla których Bóg jest wyrazem na wielkie Tak, potwierdzające wszystkie rzeczy. [Nietzsche]
1. To rzekłszy, Kwietusie, epikurejczyk, zanim ktoś zdążył mu odpowiedzieć, oddalił się, gdyśmy właśnie doszli do końca krużganka; my zaś, przystanąwszy, jakby ze zdumienia osobliwością tego człowieka, w milczeniu spoglądaliśmy na siebie nawzajem, a potem zawróciliśmy i kontynuowaliśmy przechadzkę.
Wielki poeta Hellady Homer chętnie opowiada o konfliktach pomiędzy umysłem i sercem greckich herosów. W jego przekonaniu, jak i ogółu współczesnych mu Hellenów, uczucia i wola serca (ker, kradie) są daleko potężniejsze od uczuć i woli umysłu (metis). Stąd też w razie konfliktu umysł żadną miarą nie może zmusić serca, lecz może je tylko nakłonić do uległości. Przykłady takich rozterek i walk wewnętrznych widzimy wyraźnie u króla Itaki Odyseusza (łac.
W odpowiedzi na pojawienie się tekstów poruszających problem rytuałów – a właściwie ich oprawy – we współczesnym rodzimowierstwie słowiańskim postanowiłem wypowiedzieć się na ten temat w kontekście Asatru. Otóż bardzo często słyszę oskarżenia wobec współczesnych rekonstrukcjonistów, mówiące iż tworzymy coś w rodzaju skansenu, a rytuały w lesie prowadzone przez zakapturzonego kapłana są atrakcyjne dla niewielkiej tylko liczby osób - dla reszty zaś są albo podejrzane, albo obce, albo po prostu śmieszne.
Thursy lub poprostu olbrzymy są zażartymi wrogami Bogów.
O ile Azowie reprezentują porządek, a Wanowie przedstawiają wspierające nas siły przyrody, to Jotnar reprezentują chaos oraz moc natury niszczącą ludzi oraz działają niezależnie od ludzi.
W końcu, to właśnie Jotnar będą tymi, którzy zawalczą przeciwko Bogom w Ragnarok i przyniosą zagładę światu.
W istocie, mimo nazywania ich Gigantami lub Ogrami, Thursy są bogami tak samo jak Azowie lub Wanowie.
W wielu przypadkach odpowiadają oni pojęciom "Fomoire" w mitologi celtyckiej.
W starożytności ludzie często zwracali się ku bóstwom, które patronowały sprawom szczególnie ważnym w ich zawodzie lub w określonym okresie ich życia. Na przykład garncarze modlili się do Ateny Ergane („Pracownicy”), żeby chroniła ich piece, a kobiety ciężarne wzywały wsparcia Ejlejtyji i Artemidy dla lżejszego porodu.
Głównym sposobem oddawania czci bogom jest – oprócz codziennej pobożności w przestrzeganiu ich praw – organizowanie rytuałów. Rytuały mogą być odprawiane przez jedną osobę lub przez grupę osób i służą nawiązaniu kontaktu między ludźmi i nieśmiertelnymi bóstwami. Ponieważ helleńskie stosunki między ludźmi i światem bogów od zawsze były oparte na zasadzie wzajemności, głównym typem rytuału jest złożenie ofiary. Składamy Nieśmiertelnym w ofierze jadło i napoje, aby otrzymać od nich błogosławieństwo, pomoc lub przebaczenie.
Brak dokładnych danych na temat starożytnych praktyk religijnych często zmusza rekonstrukcjonistów do tworzenia własnych rytuałów obchodu świąt we współczesnych czasach. Zgodnie z podstawową dla rekonstrukcjonizmu zasadą dbałości o historyczne szczegóły należy rytuał taki jak najbardziej zbliżyć do oryginału. Dlatego istotne wydaje się najpierw przestudiowanie samego znaczenia danego święta w starożytności (zob. Święta helleńskie), a następnie odtworzenie go w zgodzie z przestawionym poniżej schematem (częściowo na podstawie moich własnych doświadczeń, a więc to współczesna innowacja).
[...] W religii helleńskiej nie znajdujemy niczego, co przypominałoby Dziesięcioro Przykazań judaizmu czy etyczne i religijne nauki Chrystusa. Zamiast po prostu przestrzegać pewnej liczby boskich praw, staramy się określić za pomocą rozumu, co składa się na szlachetne życie. Dlatego hellenizm jako religia nie narzuca etyki. [...]
Copyright © 2023,