Hymn do Apollona

Febie, ciebie i łabędź opiewa, łopocząc skrzydłami,
który przechadza się brzegiem pełnego wirów Peneju,
ciebie także i pieśniarz mający dźwięczną formingę
miłym głosem opiewa na wstępie i końcu swej pieśni.

Bądź pozdrowiony i ty, mocarzu - tą pieśnią cię błagam!

Εἲς Ἀπόλλωνα

φοῖβε, σὲ μὲν καὶ κύκνος ὑπὸ πτερύγων λίγ᾽ ἀείδει,
ὄχθῃ ἐπιθρώσκων ποταμὸν πάρα δινήεντα,
Πηνειόν: σὲ δ᾽ ἀοιδὸς ἔχων φόρμιγγα λίγειαν
ἡδυεπὴς πρῶτόν τε καὶ ὕστατον αἰὲν ἀείδει.

καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, ἄναξ, ἵλαμαι δέ ς᾽ ἀοιδῇ.

Hymn do Muz i Apollona

Pieśń mą od Apollona, od Muz i Dzeusa zaczynam,
Muzy to bowiem sprawiły i celnie rażący Apollon,
że kitharyści, a także pieśniarze istnieją na ziemi,
z woli zaś Dzeusa królowie. A ten zaiste szczęśliwy,

kogo Muzy kochają i pieśń mu się słodka układa.

Cześć wam, dzieci Dzeusowe, na pieśń mą dajcie baczenia
ja zaś o was i innej pamiętać pieśni przyrzekam!

Εἲς Μούσας Καὶ Ἀπόλλωνα

μουσάων ἄρχωμαι Ἀπόλλωνός τε Διός τε:
ἐκ γὰρ Μουσάων καὶ ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος
ἄνδρες ἀοιδοὶ ἔασιν ἐπὶ χθονὶ καὶ κιθαρισταί,
ἐκ δὲ Διὸς βασιλῆες: ὃ δ᾽ ὄλβιος, ὅν τινα Μοῦσαι

φίλωνται: γλυκερή οἱ ἀπὸ στόματος ῥέει αὐδή.
χαίρετε, τέκνα Διός, καὶ ἐμὴν τιμήσατ᾽ ἀοιδήν:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ᾽ ἀοιδῆς.

przeł. W. Appel