Hymn do Hestii [24]

Hestio, ty Apollona, mocarza, celnego łucznika,
również w Pytho przeświętym doglądasz świętego przybytku;
zawsze z twoich warkoczy wilgotna spływa oliwa.
Przybądź, przybądź do tego domostwa, bo serce masz wielkie,

z Dzeusem przemądrym; a przydaj zarazem wdzięku mej pieśni!

Εἲς Ἑστίαν

ἑστίη, ἥτε ἄνακτος Ἀπόλλωνος ἑκάτοιο
Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ ἱερὸν δόμον ἀμφιπολεύεις,
αἰεὶ σῶν πλοκάμων ἀπολείβεται ὑγρὸν ἔλαιον:
ἔρχεο τόνδ᾽ ἀνὰ οἶκον, ἕν᾽ ἔρχεο θυμὸν ἔχουσα

σὺν Διὶ μητιόεντι: χάριν δ᾽ ἅμ᾽ ὄπασσον ἀοιδῇ.

Hymn do Hestii

Hestio, która w wyniosłych siedzibach bóstw nieśmiertelnych
wszystkich, a także w ludzi domostwach, ziemi mieszkańców,
wieczne swe miejsce zajmujesz i cześć odwieczną odbierasz,
piękne dary przyjmując i cześć, albowiem bez ciebie
nikt nie zasiądzie do uczty, by z jej początkiem i końcem
Hestii nie złożyć płynnej ofiary z wina słodkiego!
Takoż i ty, Zabójco Argosa, bogów posłańcze,
synu Dzeusa i Mai, noszący laskę złocistą,
dawco szczęścia, bądź mi łaskawy wraz z Hestią czcigodną!
Razem bowiem w pięknych domostwach ziemi mieszkańców
macie siedziby, oboje w swych sercach mili dla siebie.
Pięknym zajęciom sprzyjajcie swą myślą i siłą młodzieńczą!

Bądź pozdrowiona, córko Kronosa, i ty, o Hermesie,
ja zaś o was i innej pamiętać pieśni przyrzekam!

Εἲς Ἑστίαν

ἑστίη, ἣ πάντων ἐν δώμασιν ὑψηλοῖσιν
ἀθανάτων τε θεῶν χαμαὶ ἐρχομένων τ᾽ ἀνθρώπων
ἕδρην ἀίδιον ἔλαχες, πρεσβηίδα τιμήν,
καλὸν ἔχουσα γέρας καὶ τίμιον: οὐ γὰρ ἄτερ σοῦ
εἰλαπίναι θνητοῖσιν, ἵν᾽ οὐ πρώτῃ πυμάτῃ τε
Ἑστίῃ ἀρχόμενος σπένδει μελιηδέα οἶνον:
καὶ σύ μοι, Ἀργειφόντα, Διὸς καὶ Μαιάδος υἱέ,
ἄγγελε τῶν μακάρων, χρυσόρραπι, δῶτορ ἐάων,
ἵλαος ὢν ἐπάρηγε σὺν αἰδοίῃ τε φίλῃ τε.
ναίετε δώματα καλά, φίλα φρεσὶν ἀλλήλοισιν
εἰδότες: ἀμφότεροι γὰρ ἐπιχθονίων ἀνθρώπων
εἰδότες ἔργματα καλὰ νόῳ θ᾽ ἕσπεσθε καὶ ἥβῃ.
χαῖρε, Κρόνου θύγατερ, σύ τε καὶ χρυσόρραπις Ἑρμῆς:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ᾽ ἀοιδῆς.

_{przeł. W. Appel}