Sławię Artemis o złotym wrzecionie, łowczynię jeleni,
zgiełk polowań lubiącą, rażącą strzałami, dziewicę,
siostrę rodzoną Apolla, o złotym mieczu, czcigodną,
która na wzgórzach lesistych i szczytach smaganych wichrami
cieszy się polowaniem, napina swój łuk szczerozłoty,
siejąc strzałami jęk rodzącymi. Drżą z lęku wierzchołki
gór strzelistych, a w lesie cienistym echo odbija
trwożny ryk drapieżników i ziemia dygoce, a także
morze w ryby zasobne. To ona, waleczne mająca
serce, szlaki przemierza, drapieżców tępiąc gromady.