Poganami są wszyscy, którzy potakują życiu, dla których Bóg jest wyrazem na wielkie Tak, potwierdzające wszystkie rzeczy. [Nietzsche]
( W kopule Swiętego Piotra; gdzie marmu-
rowe kolosalne posągi: cesarzowej Heleny,
rycerza Longino, niewiasty Weroniki. Li-
tewskie boginki, świtezianki, guślarze, zna-
chory, wiedźmy, (starce i dzieci) przechy-
lone o balustradę tamburu, patrzą ku za-
wrotnej przepaści kościoła; od głębi pod-
nosi się hymn modłów, śpiewanych litanii,
szum organów; dymy kadzideł, wonności
palonych).
Heroida pomorska
Tomasz Połoński (Georgigenes)
I
RUSŁAW DO TOMIŁY
Pieśń Serbów Łużyckich przed bitwą z Geronem
Daj nam iść, Swantewit,
Daj nam wroga bić,
Podaj nam tarczę i daj moc,
Wiedź nas bitwą ciężką,
Abyśmy zwycięsko
Ostali dzień i noc.
Wprowadź na rozłogi
Nieszczere wrogi,
Ojcom pomarłym pokój zwól,
Świętym popiołom ciszę;
Domy niech ukołysze
Szczęście, nie strach i ból.
Stoim przed twoimi
Wrotami świętymi
I każdy z nas zgina ci krzyż.
Serbski ty nasz Panie
Daj nam zmiłowanie
Szczęścia i chwałę nam zbliż.
Fragment wywiadu z Marią Janion Sami sobie cudzy
Rozmawiała Katarzyna Bielas
W swojej książce proponuje pani przywrócenie naszej zlatynizowanej kulturze nieznanej Słowiańszczyzny, za którą tęsknili i którą przywoływali właśnie romantycy.
Chwała chwała Swarożyca
Boga słońca, boga życia
Chwała chwała Perunwica
Boga gromu, boga życia
I Welesa kosmatego
W oku magii ukrytego
Chwała chwała dla Mokoszy
Niech nas Mokosz żywych nosi
Niech brat bratu bracie woła
Dajcie zwierza naszym borom
Niech brat bratu bracie rzecze
Dajcie rybów naszej rzece
Niech brat bratu mówi bracie
Dajcie pokój naszej chacie
A kto wam to palcem wytknie
Niechaj zginie w pierwszej bitwie
A kto was to chce się wyrzec
Niech go zgubi wołchw i żyrzec
Swaroże,
Słowiański prawy Boże,
Władyko nasz!
Przyjm dary nasze krasne,
Ukaż nam lica jasne
I drużbą darz
Swaroże,
Tyś jest wolą co tworzy
Wszechrzeczy byt!
Żertwą, pieśnią - zdrawicą
Sławim Cię, Czworolicy,
Tyś Świętowit!
Swaroże,
Praojców naszych Boże,
My ludem Twym,
Chrobre z chrobrych Lucice
Twoje nieśli stanice,
Niesiem i my.
Burze chrypią a trąbią
W rogi kręcone chmur.
Wieje chojarów chorągwią
Zły rosochaty bór...
Niebo w świetlistej łunie,
Tętent jakowyś w górze.
To ty jedziesz, Perunie?
Ty to śmigasz na chmurze?
Błyski pociskasz przodem,
Drogi na przełaj wiadome,
Cztery wiatry, cztery źrebce młode,
Smagasz czerwonym gromem.
A popędzaj! A goń! A dogoń!
Kogo w chmurach deszczami gnasz!...
Z garści wydrę ci włócznię-ogień.
Noc ci z karku zedrę - twój płaszcz!
Głód, powietrze, ogień, woda
I wszelaka zła przygoda
Będą temu, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
Zwierz drapieżny do obory
Między stada czarne mory
Wejdą temu, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
Chorobą się rozniemoże
I boleści twarde łoże
Zwiąże tego, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
A gdy skona, garści ziemi
Gdzie by spoczął kośćmi swemi
Nie dostanie, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
Copyright © 2024, panthion.pl