Zeusie wielce czcigodny, Zeusie nieśmiertelny, składamy tobie
To oto, wyzwalające nas, świadectwo oraz modlitwę.
O królu, dzięki twej głowie objawia się ta oto boska,
Ziemia bogini, matka gór i grzmiących wulkanów
I wszystkiego, i morza, w którego głębinach niknie niebo;
Zeusie synu Kronosa, dzierżący berło, zstępujący wśród grzmotów, potężny duchem,
Wszechrodzicielu, wszystkich rzeczy początku i kresie wszystkiego,
Ziemiotrząsco, pomnożycielu, oczyszczający, wstrząsający wszystkim,

Wiecznie młody, ojcze zarówno błogosławionych bogów, jak i ludzi,
Przebiegły, nieskazitelny, mocarny, dzielny Tytanie,
Który wyczerpujesz wszystko i sam na powrót pomnażasz,
Który pętasz niewyslowionymi wieżami bezkresny kosmos.
Wieczny Kronosie wszechrodzicielu, wymowny Kronosie,
Dziecię Gai i upstrzonego gwiazdami Uranosa.
Potomku, naturo, zanikający, małżonku Rei, boski Prometeuszu,
Który zamieszkujesz każdy żywioł kosmosu, protoplasto rodu ludzi,
Przebiegły, najdzielniejszy; wysłuchaj błagalnego głosu,

Wzywam potężnego Pana, opiekuna pasterzy, całość kosmosu.
Niebo i morze oraz. ziemię wszechwładczynię,
I niegasnący ogień; one bowiem są ciałem Pana.
Przybądź, błogosławiony, tancerzu, towarzyszący w drodze Chorom, biegający w koło.
Na kozich nogach, oddający się z rozmiłowaniem bakchicznemu szałowi, kryjący się w grotach,
Wesołym tańcem i śpiewem napełniający kosmos harmonijnym dźwiękiem,
Cudowny obrońco śmiertelnych przed zjawami i lękami,
Radujący się [na widok] pasterzy kóz i innych zwierząt wśród źródeł,

Wzywam święty blask niebiańskich gwiazd,
Dźwiękami godnymi bogów przywołując nieskalane bóstwa.
Gwiazdy niebiańskie, ukochane dzieci czarnej Nocy,
Cyklicznie krążące wokół jej tronu.
Błyszczące, płomienne, wieczni rodzice wszystkiego,
Rządzące przeznaczeniem, będące władcami każdego losu,
Prowadzące ludzi śmiertelnych boską drogą,
Czuwające nad sferą siedmiu świateł, błąkające się w powietrzu,
Niebiańskie, jak i ziemskie, płomienne w swym biegu, niezniszczalne na wieki.
Lśniące zawsze na ciemnym całunie nocy.

Uranosie wszechrodzicielu, niezniszczalny, wieczny żywiole kosmosu,
Pierworodny, wszystkich rzeczy początku i wszystkiego kresie,
Ojcze Kosmosie, na kształt kuli obracający się ciągle wokół ziemi,
Siedzibo błogosławionych bogów, podróżujący obrotami kulistej sfery,
Czczony aż po krańce ziemi, jako niebiański i ziemski opiekun wszystkich,
Mieszczący w piersiach nieodwracalne lory Kosmosu,
Ciemny, niepokonany, skrzący się gwiazdami, wielokształtny, Widzący wszystko, potomku Kronosa, błogosławiony, najpotężniejsze bóstwo.

καλο κἀγαθίαν ὅρκου πιστοτέραν ἔχε

Uważaj cnotę za bardziej godną zaufania niż przysięgę.

Trust Good Character More Than Promises.

μὴ ψεύδου

Nie kłam.

Do Not Speak Falsely.

τὰ σπουδαῖα μελέτα

Dąż do tego, co warte dążenia.

Do Good Things.

φίλους μὴ ταχὺ κτῶ· οὓς δ' ἂν κτήσῃ μὴ ἀποδοκίμαζε

Nie pozyskuj zbyt szybko przyjaciół, a tych, których już pozyskałeś, nie odtrącaj od siebie.

Do Not Be Hasty In Making Friends, But Do Not Abandon Them Once Made.

Dla tych z nas którzy nie wychowywali się w pogańskich rodzinach przyjęcie Asatru jest pierwszym i najważniejszym rytuałem w życiu. Podczas zaprzysiężenia składamy przysięgę wierności naszym Bogom przez co pozostawiamy za sobą nasze dawne wierzenia (niezależnie od tego jaką religie lub światopogląd wcześniej wyznawaliśmy) i stajemy się częścią klanu/plemienia Bogów. W pewnym sensie stajemy się ich krewniakami.

Afrodytę czcigodną, zwieńczoną złotem i piękną
będę opiewał - jej to morskiego Cypru warownie
los dał w udziale, bo tam ją wilgotny podmuch Zefira
uniósł, płynącą na fali przez morze szumiące rozgłośnie,
w pianie łagodnej, a Hory o złotych diademach we włosach
mile przyjęły boginię i w strój ją boski odziały;
głowę niebiańską przybrały w misternie spleciony wianuszek,
piękny, cały ze złota, a płatkom uszu przydały
cennych kolczyków w kształcie rumianku, mosiężnych i złotych.
Szyję jej delikatną i piersi srebrzyste zdobiły

Mene odwieczną, skrzydlatą, zacznijcie. Muzy, opiewać,
słodkośpiewne córki Kronidy, pieśni znawczynie!
Światłość z oblicza niebiańskiej bogini spływa na ziemię,
kiedy się toczy szlakiem podniebnym i piękną roztacza
jasność świetlistą, a mroczne przestworza blaskiem wypełnia,
z jej złocistego wieńca płynącym, i świecą promienie,
gdy w Okeanu wodach obmywszy piękne swe ciało,
w szatę odziana błyszczącą z oddali boska Selene,
lśniące źrebce o pysznych karkach zaprzągłszy do wozu,
śpiesznie pogania owe rumaki z pięknymi grzywami,