Poganami są wszyscy, którzy potakują życiu, dla których Bóg jest wyrazem na wielkie Tak, potwierdzające wszystkie rzeczy. [Nietzsche]
Hymny do Ateny [11] i [28]
Karty podstawowe
Homer
Hymn do Ateny I
Miasta strażniczkę, Pallas Atenę, zaczynam opiewać,
władną, która wojenne zmagania lubi jak Ares,
okrzyk bitewny i bój, i miasta z ziemią zrównane,
chroni oddziały, co idą do walki i z niej powracają.
Bądź pozdrowiona, bogini, a nam daj pomyślność i szczęście!
Εἲς Ἀθήναν
Παλλάδ᾽ Ἀθηναίην ἐρυσίπτολιν ἄρχομ᾽ ἀείδειν,
δεινήν, ᾗ σὺν Ἄρηι μέλει πολεμήια ἔργα
περθόμεναί τε πόληες ἀϋτή τε πτόλεμοί τε,
καί τ᾽ ἐρρύσατο λαὸν ἰόντα τε νισσόμενόν τε.
χαῖρε, θεά, δὸς δ᾽ ἄμμι τύχην εὐδαιμονίην τε.
Hymn do Ateny II
Pallas Atenę, sławną boginię, zaczynam opiewać,
błękitnooką, roztropną, o sercu, co nie zna litości,
miast opiekunkę, czcigodną dziewicę, Tritogeneję
mężną, którą urodził przemądry Dzeus samojeden
z głowy dostojnej, od razu w wojenny zbrojną rynsztunek,
złotym blaskiem się skrzący. Zdumieni patrzyli bogowie
wszyscy, a ona odważnie przed Dzeusa Egidodzierżcę,
żwawo, wprost z nieśmiertelnej skoczyła głowy, wstrząsając
ostrą włócznią. W posadach się zatrząsł Olimp wyniosły,
mocą Błękitnookiej bogini przejęty, i ziemia
dudnić straszliwie poczęła, i morze zaczęło się burzyć,
wzdęte od fali wysokiej, lecz nagle i ono zamarło.
Takoż i syn Hyperiona prześwietny długo wstrzymywał
rącze rumaki, dopóki dziewica nie zdjęła oręża
z boskich swych ramion – a był to zaiste niebiański rynsztunek
Pallas Atena; Dzus zaś przemądry radował się wielce
Bądź pozdrowiona, córko ty Dzeusa, co dzierży egidę
Ja zaś o tobie i innej pamiętać pieśni przyrzekam!
Εἲς Ἀθήναν
Παλλάδ᾽ Ἀθηναίην, κυδρὴν θεόν, ἄρχομ᾽ ἀείδειν
γλαυκῶπιν, πολύμητιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσαν,
παρθένον αἰδοίην, ἐρυσίπτολιν, ἀλκήεσσαν,
Τριτογενῆ, τὴν αὐτὸς ἐγείνατο μητίετα Ζεὺς
σεμνῆς ἐκ κεφαλῆς, πολεμήια τεύχε᾽ ἔχουσαν,
χρύσεα, παμφανόωντα: σέβας δ᾽ ἔχε πάντας ὁρῶντας
ἀθανάτους: ἣ δὲ πρόσθεν Διὸς αἰγιόχοιο
ἐσσυμένως ὤρουσεν ἀπ᾽ ἀθανάτοιο καρήνου,
σείσας᾽ ὀξὺν ἄκοντα: μέγας δ᾽ ἐλελίζετ᾽ Ὄλυμπος
δεινὸν ὑπὸ βρίμης γλαυκώπιδος: ἀμφὶ δὲ γαῖα
σμερδαλέον ἰάχησεν: ἐκινήθη δ᾽ ἄρα πόντος,
κύμασι πορφυρέοισι κυκώμενος: ἔκχυτο δ᾽ ἅλμη
ἐξαπίνης: στῆσεν δ᾽ Ὑπερίονος ἀγλαὸς υἱὸς
ἵππους ὠκύποδας δηρὸν χρόνον, εἰσότε κούρη
εἵλετ᾽ ἀπ᾽ ἀθανάτων ὤμων θεοείκελα τεύχη
Παλλὰς Ἀθηναίη: γήθησε δὲ μητίετα Ζεύς.
καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, Διὸς τέκος αἰγιόχοιο:
αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ᾽ ἀοιδῆς.
przeł. W. Appel