Poganami są wszyscy, którzy potakują życiu, dla których Bóg jest wyrazem na wielkie Tak, potwierdzające wszystkie rzeczy. [Nietzsche]
Dramat w jednym akcie
MOTTO:
Była wśród tego zbłąkanego pogaństwa miejscowość wielkiego znaczenia. Miasto to zwało się Romowe i wzięło nazwę od Rzymu, ponieważ tam mieszkał najważniejszy kapłan pruski; nazywał się on Kriwe
Piotr Dusburg, kronikarz krzyżacki
OSOBY:
Akcja toczy się w 295 r. p.n.e., na polu bitwy pod Sentinum. To wydarzenie nie jest dziś upamiętnione żadnym pomnikiem ani obeliskiem, a okoliczni mieszkańcy zgoła nie mają o nim pojęcia.
MOTTO: Któż nie wie, że pożyteczniej i lepiej jest zażywać pokoju, niż znosić udręki wojny? A jednak więcej bohaterów wydają wojny, niż pokój.
Tacyt
OSOBY:
Chór Westalek
Publiusz Decjusz Mus, konsul rzymski
Trybun
Skryba
Samnita
Legionista I
Legionista II
Jowisz, władca bogów
Dramat w jednym akcie
MOTTO:
Każdego dnia stawał się starszy i uczył się czegoś nowego. Solon
OSOBY:
Janko Walski
Poganin
Poeta
Dziennikarz
Miss Erekcji
SCENA PIERWSZA I OSTATNIA
Dramat w jednym akcie
MOTTO:
Lecz ja umierać nie chcę, przyjaciele! Chcę żyć, by myśleć! Żyć, by cierpieć wiele!
Aleksander Puszkin
OSOBY:
Artemida
Nimfa I
Nimfa II
Nimfa III
Nimfa IV
Filena
Bellerofont
Alfejos
SCENA PIERWSZA
Urokliwa, leśna polana. Słychać odgłosy lasu: delikatny szum wiatru, świergot ptaków, brzęczenie owadów itp.
Demeter, Matka-Ziemia (jak tłumaczy się jej imię Da-Meter), Bogini urodzaju, Bogini Matka. Te aspekty stanowią niejako poziomy jej działalności, ale wyrażają jedną i tą samą naturę: dawanie życia. Obdarzała obfitymi plonami, owocami ale także hodowlanymi zwierzętami. Nic więc dziwnego, że najważniejszy mit o tej Bogini stawia ją naprzeciw Hadesa, z którym spiera się o córkę Persefonę. Mit ten wyraża podstawowe prawo życia, ogłasza jego przemijalność. Prawdę tę uświadamia Helios, „który wszystko widzi“. To, czym obdarza Demeter odchodzi ostatecznie w objęcia Hadesa.
Ważną kategoria określająca religijność grecką to czystość rytualna. Jest ona istotnym elementem wszelkich czynności kultowych. Jej przeciwieństwem była miasma, a osiągało się ją przez katharsis.
Kiedykolwiek stajemy przed Bogami, czy w modlitwie, czy z ofiarami, winniśmy być rytualnie czyści.
Oczyszczenie było przez Greków zalecane w następujących okolicznościach (w kolejności wzrastającej powagi):
Posejdon był starszym bratem Zeusa, a mimo to, uznał władze młodszego brata. W końcu to dzięki jego przemyślności został uwolniony z wnętrza Kronosa. U boku Zeusa walczył z Tytanami [i olbrzymami]. Po zwycięstwie, gdy bracia losowali podział sfer kosmosu Posejdonowi przypadło w udziale morze oraz zwierzchność nad wszelkimi wodami słodkimi.
Żywioł ten dobrze oddaje naturę Posejdona – potrafi on bowiem być dziki i groźny, ale także łagodny i opiekuńczy. Podobnie wzburzone morze budzi grozę, ale jest jednocześnie mieszkaniem dla nieprzeliczonej mnogości stworzeń.
Artemida, dziewicza, jak Atena, piękna jak jej brat Apollo. Ale nie upodobała sobie jak oni królestwa ducha, zagłębiła się w dzikie knieje i górskie lasy dzierżąc srebrny łuk i strzały. Od początku wiedziała czego chce, czym zadziwiła ojca – Zeusa – od którego też wszystko, czego sobie życzyła otrzymała. Po łuk musiała wprawdzie zejść do kuźni Hefajstosa, między pracujących tam cyklopów. W przeciwieństwie do swych towarzyszek nie ulękła się
Ares, syn Zeusa i Hery, srogi i bezwzględny Bóg wojny. Choć może trafniej byłoby określić go jako Boga wojowania i walki, bo wojna nie jest dla niego środkiem do osiągania celów politycznych, a jedynie okazją by zażyć tego, co najbardziej uwielbia: radości walki, bojowego szału, bitewnej ekstazy.
Copyright © 2024, panthion.pl
